Oostkolonisatie

Oostkolonisatie (Duuts: Ostsiedlung) is nen term veur de trek van kolonisten uut et Heilige Roomse Riek naor Slavische en Baltische gebieden in Centraol- en Oost-Europa in de middeleeuwen. Et woord is rechtstreeks uut et Duuts vertaold (Ostkolonisation). Et word deur de meeste moderne geschiedkundigen ofewezen, umdät et betekent dat "lager ontwikkelde laanden en volker" bezet en uutebuit wörden deur nen butenlandsen macht.

Veur een paar gevallen kloppen dat wel; de gebieden tussen Elbe en Oder wörden veroverd deur veural Saksische hartogen. Ook de Baltische Pruusen wörden deur de Duutse Orde in eneumen. In de meeste aandere gebieden warren et veural Slaviese vörsten, lagere adel en kloosters die uutneudigen tot 'kolonisatie'. Daor past misskien dus de term 'immigraotie' better. De Duutse kolonisten en Slavische inheemsen leafden daor al lang naost mekare, maer smölten uutendelik töt ene bevolking samen. Die gebruukten Duutse dialekten en gongen uutendelik oaver op et Hoogduuts. In de moderne geskiedenisopvatting is de angelegenheid van de Oostkolonisatie niet meer korrekt; et wörden in et verleden deur Duutse nationalisten ja misbruukt. Mar dät zegt natuurlik niks oaver et geskiedkundig belang.

De kolonisatie

De Slavische stammen die ten oosten van 't Heilige Roomse Riek leafden waren veurnaomelik horigen tegenoaver de plaotselike adel. Dit bracht geen/gien veuruutgang in landbouw en ambacht. 'T verhinderde ok dät er onofhankelike steden zich vörmden met nen eigen bestuur en rechtspraok maar, 't verhinderde ok 't onstaon van gilden.

Dit artikel is eskreaven in et sallandsk.