Legende van 't Solse Gat

De legende van et solske gat is een spuukverhaal oaver een versünken velüwsken klooster .

et verhaal

Midden up de Veluwe - in et busk tüsken Pütten, Garder en Drie - ligt et solske gat, een groute kule tüsken de hövels. Dår stünd eyrtyds een machtig klooster med vöäl turens. Et wördden ümgeaven döär een grachte en een breyde lane güng når de poarte.

Mar et was een kwåd klooster; de overste en alle munniken haden ear sele an de Düvel verköched. Se döden een leaven an oaverdåd en wealde. Midden in de nacht wördden de swarte misse eleasen wår as alle heksen en spuken uut de üngeaving an meddöden. Sy söäpen dår wyn uut emmers en de heylen nacht wördden der groute måltyden vöär-esat. De Düvel sörgeden dervöär dat de vöärråd nooit neet upkummen en hy mengeden de wyn sülve. Der wördden edansed, esüngen en evlöked töt in de vrogge morgen. Vöäle lüde hadden des nachts binnen et klooster vrümde en enge gelüden ehöyred en ydereyne wisd dat de heylen nacht de vensters van alle salen as helle verliched waren.

Dat hevt edured, töt in de stormmachtige karstnacht, nu al ewen eleadene. De mensken uut et dörp bleyven tydens dee storm bange in ear hüse en höyreden midden in de nacht upeyns eyne steavige dunderslag. De vulgende morgen kwamed een juchy et dörp binnenrennen en vertelleden dat et klooster in et busk heylemåle vord was en der up dee plaatse nu een machtige depe kule was. De boumen der ümhen lagen untwörteled up de grund. Alle bewoaners wolden et spektåkel seen. Lüde vünden noch een med klinkergys eplaveiden ströäty en een breyde lane; dat was alles wat van et klooster oaver ebleyven was. De aerde hadden sich lössend en sich wear eslöäten.

Sünds dee tyd kümt der ümme middennacht uut de deepte van et solske gat een vrümd gelüüd. De klokken van et versünken klooster begünnen ungelyke en vals te lüden, asof se allen ebarsten bint; eyrst sacht, mar steyds harder en angstiger. Dan kümt uut et düüster van de breyde laan de geysten van de munniken. Al klagend wandelet sy in een lanke sombere ryge: händig en eböägen gåt se rundüm et gat, wåruut een blauwe glood upstegt. Dan sweaved ear allen rüsteloos uut mekare, ümme vannys uut de skade van de lane in een lanke ryge langsaam når vöärend te treaden. Dit geyt döär töt an et daglicht, dan vlüchtet se upeyns jammerend vord in et deepste düüster van de sombere kule.

As de sünne boaven kümt en syne eyrste ströälen skynet, is et asof der niks geböäred ewesd hevt. Alles is der rüstig en lüde sollet der höäste an twyvelen, dat eaven terügge de skimmen in et water verdweanen bint, midden in de kule van et solske gat.

Dit artikel is eskreaven in et sallandske dialekt van t Vechtdal, in de Algemene Nedersaksiese Schriefwieze.