Johan Hidding

Johannes (Johan) Hidding (Haolen, 1918 - Haolen, 1976) was een Drèentse schriever van veural Nederlaandstalige streek- en jeugdromans, die ok Drèentstalige verhalen en gedichten schreef.

Nao de ambachtsschoele warkte Hidding, die hum ontwikkelde töt bouwkundig tiekender, wat jaor op 't architectenbureau van zien va. Hij woonde zien hiele leven as vrijgezel op Haolen, waor e actief lid van de griffermeerd-vrijgemaakte karke was.

In 1940 wun e mit 't verhaal "Het Nieuwe Vuur" de Drentse literatuurprijsvraag. In 1941 verscheen zien roman De race, aover zien ervarings mit de TT-races, waorvan 't parcours indertied dwars deur Haolen leup. Umdet e hum 't aandere jaor niet bij de Kultuurkamer wol ansluten, kunden der pas nao de oorlog weer boeken van hum verschienen.

Hiddink gunk van de schrieverije leven. Heuvings Haardstee. Roman uit het oude Drenthe (1950), illustreerd deur Anton Pieck, hef dialogen in 't Drèents. Vanof midden jaoren vieftig begunde e hum op een brieder pebliek te richten en legde e hum toe op romantische lectuur. Hij schreef mit name Nederlaandstalige spannende jongesboeken, christelijke damesromans en historische streekromans. Ok schreef e leesboekies veur de legere schoele. Zien Nederlaandstalige, christelijke gedichten wördden ebundeld in De koningsdag (Kampen, 1960).

Drèentstalige verhalen en gedichten stunden in Oeze Volk, Maandblad Drenthe en de Provinciale Drentse en Asser Courant asok in een koppel bloemlezings. Van 1967 töt 1976 warkte e mit an de rubriek "Van de Drentse schrieftaofel" in de Drentsche en Asser Courant, intied det de RONO "Drèentstalige schetsen" van hum uutzund. 't Drèentstalige wark wördden op initiatief van de Drentse Schrieverskring ebundeld in Johan Hidding. Gold in de strubben en andere Drentse verhalen (Assen, 1985). Intied det zien Nederlaandstalige wark vake christelijk en moraliserend is, ontbrek die insteek in 't Drèentstalige wark.

Wat uut zien wark

Ro-Kerno in zien kano gleed deur de late dag. Tussen zien nederzetting en die woor Asmi woonde lagen leegten, zompig en oetgestrekt. Wel lopen wol, die meuk van nood een grote ummelanse reis - maor de kano kun binnendeur.

De locht kreeg nou de kleur van appelblössem. Daor scheuf de schemer toen op an, stil - as een grote grieze kanovaarder. Een vogel reup nog in de wilde weiden. En in de oeverbossen klunken waer de fluiten van de gietelingen. Wat was de aovend mooi! Veural umdat daorgin het wichien op hum wachtte!

Maor ze kwam hum niet in de meut deur 't scholle water. En ze stun ok niet ienerworens in de schemer van de wildernis. Dan zul ze dolkies deink wal kommen. Hij gung zitten tussen 't edderloof, en wachtte. D'r kwammen sterren in de locht, witte stippen van vuur. En dichterbij, tegen de schuunte van een heuvel, waren òk witte stippen: de kleine lelies van de wildernis.

Uut "Kanovaart in blössemtied", in: Scheupers van de taol: Bloemlezing van de Drèentse Schrieverij 1837-2003

Bronnen

• Rouke Broersma (red.) (2003), Scheupers van de taol: Bloemlezing van de Drèentse Schrieverij 1837-2003, Zuudwolde: Stichting Het Drentse Boek (blz. 76-78)
• Huus van de Taol aover Johan Hidding
• Geheugen van Drenthe aover Johan Hidding

Dit artikel is eschreven in 't Zuudwest-Drèents.