Mien Drenthe

Mien Drenthe is een Drèentstaolig leeidtie. ’t Is een vertaoling van ’t leeidtie ‘Mijn Drenthe’, in 1928 schreven deur Jan Jantinus Uilenberg (1881-1962) en in jannewaori 1930 veur ’t eerst publiceerd in maondblad ‘Drente’. Veul mèensen meeinen dat ‘Mijn Drenthe’ ’t Drèentse volkslied is, mor dat is niet waor. De Provinciaole Staoten van Drenthe hebben ‘Mijn Drenthe’ nooit officieel erkend as Drèents Volksleeid.

In 1992 hebben der stukken in de kraanten staon, die zeden dat ‘Mijn Drenthe’ een vertaoling weden zul van een older Drèentstaolig leeidtie ‘Mien Drenthe’. Jan Jantinus Uilenberg zien pap, Jan Uilenberg (1840 - 1930), zul die omendebij 1898 schreven hebben. Dat, Uilenberg junior zul zien pap plagieerd hebben. Dit bliekt niet waor te weden en wel om de volgende redens.

De leeidtiesbundel ‘Een alleen’ oet 1898 waor ’t Drèentstaolige ‘Mien Drenthe’ in staon zul, steeit naargenswaor in bibliografische naoslagwaarken beschreven. Dr. Henk Nijkeuter hef in Waardeel 2, 2002, overtugend antoond dat de Drèentse versie een vertaoling is van ’t Nederlandstaolige ‘Mijn Drenthe’. Wel of dizze Drèentse vertaoling schreven hef is nooit dudelk worden, mor Jan Uilenberg, de pap van Jan-Jantinus kan ’t niet west weden. De olde Uilenberg is geboren en opgruid op Zuudwolde, mor in de Drèentse vertaoling van ‘Mijn Drenthe’ staon woorden oet aander plaotsen van Drenthe as moeke, oes, vaoders, bewaort en naom. Woorden die Jan Uilenberg op Zuudwolde omendebij 1900 niet bruukt hebben zol.

Woorden as taoke, verhaoltien, kwam saom, eraokt, emaokt, war, lichte, schaopenklokkies worden misschie deur een Hollander wel zeein as schier Drèents, mor het binnen van oorsprong gien Drèentse woorden. De Nederlandse woorden in ‘Mien Drenthe’ zoas eenvoud, schoonheid, steeds, vrolijk, vrienden, menig, henen, zoete, lentes, broedt en schoonste wiezen ok op een vertaoling oet ‘t Nederlaands.

Tekst

Nederlaands

Drèents

Ik heb u lief, mijn heerlijk landje, mijn eenig Drentheland, ik min de eenvoud in uw schoonheid, 'k Heb u mijn hart verpand. Mijn taak vervuld' ik blijde, Waarheen ook plicht mij riep, Uw geest was 't, die mij leidde, Daarom vergeet 'k u niet. 'k Hoor nog de lieve, held're klokjes, bij zinkend' avondzon, Als schaapjes keerden van de heide, En moeder met ons zong. O, kon ik nog eens horen, Dat lied in 't schemeruur, En vaders schoon vertelsel, Bij 't vrolijk knappend vuur! 'k Zie nog uw brink met forsche eiken, Waar ik mijn makkers vond, Waar ik mijn tenen mandje vulde, Met eikels, glad en rond. Daar bij die oude linde, Kwam 'k met mijn vrienden saam, Zo menig vriend ging henen, De schors bewaart zijn naam. De ruige boswal langs uw velden, Was mijn luilekkerland, Die gaf mij lekk're, zoete bramen, Uit milde, gulle hand. Daar gaarde ik de brandstof, Voor 't oud en heilig vuur, Als lente's adem wekte, Uit sluim'rende natuur. Waar nog de held're, koele veldplas, Uw vredig beekje voedt, Daar in dat wijde, bruine heivlak, Waar wilp en korhoen broedt. Daar koelde ik mijn leden, In 't nat van zuiv're wel, Daar heb ik leren zwieren, Op ijzers, blank en snel. Die beelden uit dat zoet verleden, Wat bleven zij bij mij! Vaak heb ik zwaren strijd gestreden, Dan hielpen, sterkten zij. En nu, ten volle dankbaar, Wijd 'k u mijn beste lied, Mijn heilrijk, heerlijk Drenthe, Vergeten kan 'k u niet!

Ik heb oe lief, mien eig'n Laandtien, mien olde Drenthelaand. 'k Hol van de eenvoud in oen schoonheid, 'k heb oe mien hart verpaand! Mien taoke valt mi'j lichte, want steeds blieft an mien zied, De geest van 't olde Drenthe, daorum vergeet 'k oe niet. 'k Heur nog de held're schaopenklokkies, bi'j 't zinken van de zun, As schaopies keerden van de heide, as moeke veur oes zung. O, kon 'k nog ienmaol heuren, dat lied in 't schemeruur, En vaoders mooi verhaoltien, bi'j ‘t vrolijk knappend vuur. 'k Zie nog oen brink mit stoere ieken, waor ik mien makkers vond. Waor ik mien twiegen mantie vulde, mit ekkels glad en rond. Daor bi'j die olde linde, kwam 'k mit mien vrienden saom. Zo menig vriend ging henen, de schors bewaort zien naom. De roege boswal langs oen velties, war mien luilekkerlaand. Die gaf mi'j lekk're zoete brummels, oet milde gulle haand. Daor gaorde ik de braandstof veur 't olt en heilig vuur, As lentes aodem wekte, oen sluim'rende natuur. Waor nog de held're koele veenplas, oen vredig stroompie voedt, Daor in dat wiede broene heivlak, waor wilp en korhoen broedt, Daor koelde ik mien spieren, in 't nat van zuuv're wel, Daor heb ik leren zwieren, op scheuvels blaank en snel. Die beelden uut dat gries verleden, bin 'k nooit weer kwiet 'eraokt. Bi'j al de stried die 'k hebbe streden, hebt zie mi'j staark 'emaokt. Daorum van haarte dankbaor, zing 'k oe mien schoonste lied, Mien eig'n olde Drenthe, vergeten kan 'k oe niet