Willem Seymour Mulder

Willem Seymour Mulder (Namen in België, 23 augustus 1820 - Paais, 14 april 1896) was een dichter veur kiender, bekend deur zien lange, haoste volledig Drèentstalige gedicht Het hunebed te Borger.

Mulder is geboren as Willem Mulder en voegen later zien moe heur achtername Seymour toe. Hi'j was ondermeester ien Paais, klerk ien Börger en belasttingdeurweerder ien Börger, Terborg (Achterhoek), Druten (Betuwe) en Maassluus (Zuud-Hollaand). Op 't lest van zien leben woonden hi'j ien Paais.

Van Mulder verschienen Nederlaandstalige kiendergedichten. Ien 1853 publiceren hi'j ien de volksalmanak Drenthina een lang gedicht, Het hunebed te Borger. De schriever staot veur 't hunebed ien Börger en vrag hom of hoe of ze disse stienen in vrogger tied bi'j mekaar hebt kunnen brengen. Van achter de stienen kump een scheper teveurschien, die vertelt van reuzenkerels die veur duuzend jaor hier leefden. De scheper prat Drèents (41 kwatrijnen) en de schriever umkadert zien relaas mit 7 Nederlaandse kwatrijnen.

De reuzenkerels konden 'rekken bi oes eibersnust'. Zie hadden 'neuzen, grooter as mien klomp, / 'n Jong kun er op rieden gaon'. 't Veen ien Drenthe zit vol holt, 'Want stund heur soms, zoo hier of daor, / 'n Bosch of zoo wat in de weeg, / Wat deden ze? - ze bleuzen maor, / En 't vloog er deel, zoo in 'n veeg.'

As er iene sturf, wur 't liek verbraand op holt en turf.

En was de boodel dan verbraand,

Roef draaide een op zien hakken rond,

En maokte zoo 'n koel in 't zaand,

Om de asch te baargen in den grond.

Veurnaome kerels kregen ok nog een stienenbult (' 'n Hoop van vlinten') op heur graf. Toe as een edelman uut de tied ekoemen en verbraand was, hef ien zo'n kerel an 't vlinten zuken ewest op 't veld.

Hi vun er een, hi vun er twee,

De beide daor op gunne hook,

En raod eis wat hi daor met dée?

Wip! In de buutsen van zien brook.

Wat wieder op vun hi er een

Van dartig doezend pond gewigt,

'n Dikken barries van 'n steen,

Dei was 't, die daor dwars over ligt

Mit zo'n dikke veertig stienen gung-e op huus an, deur 't Barmertiesbosch. Toe as een mugge hom steuk, breuk hi'j een sparboom deur de midden en jeug er de muggen mit vört. Een dikke stien leut hi'j vallen, mar det verneum hi'j niet.

En eindliek kwam hi hier ter stee,

Waor de edelman ook was verbrand,

En lee de vlinten, twee veur twee,

Zo naost 'n kander in het zand.

Zo maokte hi twee riegels klaor

Schier krek zoo as ze nouw nog ligt,

En met dei negen dikste daor,

Sleut hi het graf van boven digt.

Toe gung-e an 't zoepen en vreten - 'vief, zes schinken too 'n stoet'.

En vrag jow soms 'n ander nao,

'Is dat verhaol waor en opregt?'

Zeg dan maor driest hardop van jao!

Want scheper Proempien heft mi 't zegt.

't Gedicht weur vake bloemleesd en stund een tiedlaang ten onrechte bekend as 't eerste Drèentse gedicht. (Ien 1837 was jao al 't Drèentstalige gedicht Zaomensproak over 't Broabands opreur, tussen Baerent, Greet en Harrem epubliseerd.)

Bronnen

• Scheupers van de taol: Bloemlezing van de Drèentse Schrieverij 1837-2003, bi'j menare zöcht en ieneleid deur Rouke Broersma, Het Drentse Boek, Zuudwolde, 2003 (p. 30-32)